چـرا گیـر دادیـد بـه ایـن دو تـار مـو؟
چـرا گیـر دادیـد بـه ایـن دو تـار مـو؟
یک‌شنبه، ۱۳ مهر ۱۴۰۴
یـک تـار مـوی مـن بیـرون باشـد، دنیـا بـه آخـر می رسـد؟! قطعـا نـه! کائنـات بـه هـم می ریـزد؟ اونـم نـه! پـس
چـرا گیـر دادیـد بـه ایـن دو تـار مـو؟
دختــر فهمیــده و آگاه، خــوب می دانــد کــه اینجــور نــگاه کــردن بــه مســائل، غلــط اســت. خــب آنهــا هــم در جـواب می گوینـد: مگـر یـک تـار مـو در غذایـی خـوب و خوشـمزه باشـد، دنیـا بـه آخـر می رسـد؟ قطعـا خیـر! کائنـات دچـار تحـول می شـوند؟ بـدون شـک، نـه! ایـن تـار مـو حتـی مـزه و طعـم غـذا را هـم تغییـر نمی دهـد؛
امــا بیشــتر افــراد دچــار دلزدگــی شــده و آن غــذای خــوب و خوشــمزه از چشمشــان می افتــد.
ضمـن اینکـه وقتـی خیلـی از چیزهـای کوچـک باعـث بزرگتریـن خطرهـا و اتفاقـات می شـوند؛ یعنـی بایـد زاویـۀ نگاهمــان را عــوض کنیــم.
وقتــی یــک قطعــۀ کوچــک، یــک سیســتم را از کار می انــدازد،
وقتــی چنــد ویــروس بدخیـم باعـث ایجـاد سـرطان می شـود،
وقتـی یـک لحظـه جرقـۀ سـیم های بـرق می توانـد آتشـی خانمان سـوز بـه پـا کنـد
یـا مقـداری دینامیـت چنـان قدرتـی دارد کـه سـاختمان چندطبقـه را در عـرض چنـد ثانیـه تخریـب می کنـد،
تعجبـی نـدارد اگـر چنـد تـار مـوی ناچیـز و یـک پوشـش و آرایـش بـه ظاهـر سـاده هـم بتوانـد طوفانـی در دل دیگـران ایجـاد کنـد و بالـون افـکار و تخیـات پسـران و مـردان را در آسـمان هـوا و هـوس بـه پـرواز در بیـاورد و چـه بسـا سـاختمان ایمـان فـردی را ویـران سـازد و خانـۀ آرامـش برخی هـا را بـه آتـش بکشـد.
یــاد بگیریــم کــه همــه چیــز را صــرف کــم و کوچــک بــودن، ناچیــز ندانیــم؛ چــون: «در خانــۀ مــور، شــبنمی طوفــان اســت».
امام هادی علیه السلام می فرماید:
«افسوس های ناشی از کوتاهی نمودن در کار را به یاد آور و دوراندیشی را در پیش بگیر»
میزان الحکمه، ج،9 ص.111